Ένας βασιλιάς μιλούσε με έναν σοφό:
– Τι είναι το φως του ανθρώπου;
– Ο ήλιος, βασιλιά μου, απάντησε ο σοφός.
– Μετά τη δύση του ηλίου, τι είναι το φως για τον άνθρωπο;
– Το φεγγάρι.
– Όταν δύει ο ήλιος και σβήνει το φεγγάρι, τότε;
– Τότε η φλόγα είναι το φως.
– Όταν δύει ο ήλιος, και σβήνει το φεγγάρι και η φλόγα, τότε τι είναι το φως;
– Η ομιλία. Ο άνθρωπος, πάει εκεί που ακούγεται φωνή, αν και εκεί δεν μπορεί να δει ούτε το δικό του χέρι.
– Όταν όμως έχει βασιλέψει ο ήλιος, έχει σβήσει το φεγγάρι και η φλόγα, έχει σταματήσει η ομιλία, τότε τι αποτελεί φως για τον άνθρωπο; Τι έχει μείνει για τον άνθρωπο μέσα σε απόλυτο σκοτάδι και απόλυτη σιγή, όταν μένει με τον εαυτό του;
– Τότε το μοναδικό στήριγμα-φως και πηγή ζωής για τον άνθρωπο είναι η εσωτερική δύναμη, η ικανότητα να μη φοβάται τη μοναξιά. Ο πιο δυνατός απ’ όλους είναι εκείνος, που αγαπάει τη μοναχικότητα.
ΠΗΓΗ:https://stories4human.wordpress.com
Εικόνα: google images