Θάλαττα, θάλαττα ! Ήταν η κραυγή που αναφώνησαν οι Μύριοι (ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΝΤΑΖΙΔΟΥ)
Θάλαττα, θάλαττα. Ήταν η κραυγή που αναφώνησαν οι Μύριοι του Ξενοφώντα, όταν από το όρος Θήχη αντίκρισαν τη θάλασσα, του Πόντου του Ευξείνου !
Οι Μύριοι ήταν σώμα μισθοφόρων, οι οποίοι είχαν ενταχθεί στο εκστρατευτικό σώμα του σατράπη Κύρου. Ως γνωστόν όταν ο Κύρος επαναστάτησε το 401 π.Χ. εναντίον του αδελφού του και Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη (Δαρείου και Παρυσάτιδος γίγνονται παίδες δύο, πρεσβύτερος μεν Αρταξέρξης, νεώτερος δε Κύρος), για να του πάρει το θρόνο, βρέθηκαν να πολεμούν στο πλευρό του περίπου 13.000 Έλληνες μισθοφόροι με αρχηγό το Σπαρτιάτη Κλέαρχο.
Ο Κλέαρχος μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο στάλθηκε από τους Λακεδαιμόνιους προς βοήθεια των Βυζαντινών εναντίον των Θρακικών φυλών, με τους οποίους βρίσκονταν σε πόλεμο. Ο μεγάλος εκείνος στρατηγός συμπεριφέρθηκε δεσποτικά στους κατοίκους των Θρακικών παράλιων περιοχών, με αποτέλεσμα να διαταχθεί να φύγει και να επιστρέψει στη Σπάρτη. Εκείνος όχι μόνο δεν υπάκουσε, αλλά στρατολόγησε μισθοφορικό στρατό και ακολούθησε τον Κύρο, στα Κούναξα (Κύρου Ανάβασις).
Στα Κούναξα, περιοχή κοντά στη Βαβυλώνα, στη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των δυο αδελφών ο Κύρος έπεσε νεκρός. Το σώμα των Ελλήνων μισθοφόρων, χωρίς να έχει ηττηθεί, αναζήτησε δρόμο επιστροφής στην Ελλάδα. Ακέφαλοι οι Μύριοι, καθώς ο Αρταξέρξης είχε δολοφονήσει όλους τους ανώτατους αξιωματικούς, τους οποίους ύπουλα είχε προσκαλέσει στη σκηνή του, πήραν το δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα.
Η επιστροφή τους ήταν ένας άθλος, καθώς έπρεπε να διασχίσουν μια αχανή και με εχθρικούς λαούς Ασία. Ανάμεσα στους αρχηγούς που ανέλαβαν να οδηγήσουν τους Μύριους στην πατρίδα ήταν και ο ιστορικός Ξενοφών, ο οποίος ως χαμηλόβαθμος αξιωματικός δεν είχε προσκληθεί από τον Αρταξέρξη και έτσι γλύτωσε. Ο μεγάλος εκείνος ιστορικός και ιδιοφυής, όπως αποδείχθηκε αξιωματικός, κατέγραψε όλη την πορεία τους έως την επιστροφή τους, στην Ελλάδα.
Όπως αναφέρει ο Ξενοφώντας, έπειτα από ένα δύσκολο ταξίδι επιστροφής, έφθασαν κάποτε στην πόλη Γυμνιάς (πιθανολογείται ότι είναι η σημερινή πόλη Μπαϊμπούρτ). Εκεί ο ηγεμόνας της πόλης τους έδωσε έναν οδηγό, ο οποίος σε πέντε ημέρες τους οδήγησε στο πανύψηλο βουνό Θήχη. Από την κορυφή αυτού του βουνού ακούστηκε η μεγάλη κραυγή «Θάλαττα, θάλαττα». Η θάλασσα που ατένιζαν ήταν ο Εύξεινος Πόντος. Η ελπίδα για την επιστροφή στην πατρίδα αναπτερώθηκε.
Όταν έφτασαν στο βουνό, για να τιμήσουν τους θεούς έφτιαξαν ένα σωρό από πέτρες (…καὶ ἐξαπίνης ὅτου δὴ παρεγγυήσαντος οἱ στρατιῶται φέρουσι λίθους καὶ ποιοῦσι κολωνὸν μέγαν…). Εκεί εναπόθεσαν ότι λάφυρα είχαν μαζί τους, τα οποία είχαν αποσπάσει από τους εχθρούς που συναντούσαν. Η πορεία της επιστροφής τους από τα Κούναξα, στη μέση του χειμώνα και ανάμεσα σε εχθρικούς λαούς, κράτησε περίπου τέσσερις μήνες, πριν συναντήσουν την πρώτη Ελληνίδα πόλη, την Τραπεζούντα.
Η πόλη της Τραπεζούντας θα φιλοξενήσει τους Μύριους, για περίπου τριάντα μέρες. Στο διάστημα αυτό οι Μύριοι έκαναν θυσίες στους θεούς και διεξήγαγαν αγώνες. Όταν κατάφεραν να εξασφαλίσουν πλοία και εφόδια αναχώρησαν από την πόλη.
Η Κερασούντα ήταν ο επόμενος σταθμός. Έφθασαν εκεί οι μεγαλύτερης ηλικίας με πλοία, ενώ οι υπόλοιποι με τα πόδια. Στο λιμάνι μετρήθηκαν και διαπίστωσαν ότι είχαν μείνει περίπου οι μισοί απ΄ όσους είχαν ξεκινήσει στο ταξίδι, για τα Κούναξα…
Η επόμενη πόλη στην οποία έμειναν για 45 μέρες, παρ΄ όλο που οι κάτοικοι δεν ήταν φιλικοί μαζί τους ήταν τα Κοτύωρα. Στη συνέχεια αναχώρησαν για τη Σινώπη (ήταν η πρώτη πόλη που ίδρυσαν οι Ίωνες από τη Μίλητο στον Εύξεινο Πόντο) για να εξασφαλίσουν τρόφιμα και πλοία. Στην Σινώπη ο Ξενοφών σκέφτηκε να ιδρύσει μια πόλη, αυτό όμως θορύβησε τους εμπόρους της Σινώπης και της γειτονικής Ηράκλειας της Ποντικής (αποικία των Μεγαρέων). Τελικά, οι Μύριοι πείσθηκαν, αφού τους εξασφάλισαν με πλοία να φύγουν, για την πατρίδα τους.
Από εκεί και μετά οι Μύριοι, παρ΄ όλη την προτροπή του Ξενοφώντα να παραμείνουν ενωμένοι, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους κοινούς εχθρούς, διασκορπίστηκαν σε τρία τμήματα. Το ένα τμήμα αποτελούμενο από Αρκάδες με αρχηγό τους το Χειρίσοφο, δια θαλάσσης έφθασε στο λιμάνι της Κάλπης. Στη συνέχεια, προχώρησαν στο εσωτερικό, όπου αντιμετωπίστηκαν εχθρικά από τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Ο Ξενοφών που είχε ακολουθήσει πορεία προς τα μεσόγεια έμαθε για τη δυσχερή θέση των Αρκάδων. Μαζί με τους άνδρες του κατάφερε να σώσει τους άνδρες του Χειρίσοφου και ενωμένοι πλέον στρατοπέδευσαν στο λιμάνι της Κάλπης…
Έπειτα από τέσσερις μήνες παραμονής στη γη του Πόντου, δια μέσω της Θρακικής γης, επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Αυτή είναι εν ολίγοις η λεγόμενη Κάθοδος των Μυρίων.
Μοναδική η καταγραφή του ιστορικού – στρατηγού Ξενοφώντα, μέσα από τον οποίον μαθαίνουμε για την παρουσία των Ελληνίδων πόλεων κατά την αρχαιότητα στον Εύξεινο Πόντο. Αλλά και μοναδικές υπήρξαν οι πληροφορίες, καθώς και η χαρτογράφηση της περιοχής, οι οποίες βοήθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του εναντίον των Περσών.
Η Κάθοδος των Μυρίων έγινε θρύλος. Πολλοί ιστορικοί και ερευνητές προσπάθησαν να εντοπίσουν τόσο τη διαδρομή των Μυρίων όσο και το όρος Θήχη και το σημείο, όπου είχαν φτιάξει οι Μύριοι τον Μέγα Κολωνόν…
Ουρανία Πανταζίδου
Υποπλοίαρχος Π.Ν. (ε.α)
Πηγή: https://www.pentapostagma.gr/
Εικόνα: https://www.alexpolisonline.com/2019/05/blog-post_11.html
Thalatta! Thalatta!
Thálatta! Thálatta! (Greek: Θάλαττα! θάλαττα! — “The Sea! The Sea!”) was the shouting of joy when the roaming Ten Thousand Greeks saw Euxeinos Pontos (the Black Sea) from Mount Theches (Θήχης) in Trebizond, after participating in Cyrus the Younger’s failed march against the Persian Empire in the year 401 BC. The mountain was only a five-day march away from the friendly coastal city Trapezus. The story is told by Xenophon in his Anabasis
Legacy
Heinrich Heine uses the cry in his cycle of poems Die Nordsee published in Buch der Lieder in 1827.
The cry is mentioned by the narrator of Frederick Amadeus Malleson’s translation of Jules Verne’s Journey to the Center of the Earth, when the titular expedition discovers an underground ocean. It is absent from the original French work.
The phrase appears in Book 1 of James Joyce’s 1922 novel Ulysses when Buck Mulligan, looking out over Dublin Bay, says to Stephen Dedalus, “God! … Isn’t the sea what Algy calls it: a great sweet mother? The snotgreen sea. The scrotumtightening sea. Epi oinopa ponton. Ah, Dedalus, the Greeks! I must teach you. You must read them in the original. Thalatta! Thalatta! She is our great sweet mother. Come and look.” In Book 18, Molly Bloom echoes the phrase in the closing moments of her monologue: “and O that awful deepdown torrent O and the sea the sea crimson sometimes like fire.”In book III.3 of Finnegans Wake this is echoed as “kolossa kolossa!”combining the original chant with Greek kolossa, colossal.
Iris Murdoch wrote a novel called The Sea, The Sea, which won the Booker Prize in 1978.
Anabasis
Sol Yurick’s 1965 novel that inspired Walter Hill’s 1979 film of the same name, The Warriors, was based on Anabasis, and the movie references this quotation near the end, as the titular gang stands on a Coney Island beach and their leader (Michael Beck) comments, “When we see the ocean, we figure we’re home.”
The shout briefly appears in Lionel Dunsterville’s memoir The Adventures of Dunsterforce (1920), when, after passing Rasht, Dunsterville’s small force reaches the Caspian Sea:
It was about an hour before sunset that the proximity of the sea was announced by the sand dunes, a moment later—Θάλασσα! θάλασσα!—the blue waters of the Caspian became visible in the distance, and we were soon in the outskirts of the Kazian settlement.
Source: WIKIPEDIA
