Κάποτε ένα γαϊδουράκι βρέθηκε από ατύχημα, στον πάτο ενός πηγαδιού. Το πηγάδι, ξερό πια και πνιγμένο από τα χόρτα του χωραφιού, μέσα στο οποίο βρισκόταν, δεν έγινε αντιληπτά από το κακόμοιρο το γαϊδουράκι μας και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στον πάτο του, μόνο και φοβισμένο. Ο ιδιοκτήτης του, ένας φτωχός αγρότης, δεν ήξερε τι να κάνει, ώστε να μπορέσει να βγάλει το γαϊδουράκι του από το πηγάδι. Κάλεσε σχεδόν όλο το χωριό, προσπαθώντας ν’ ακούσει κάποια γνώμη, που θα μπορούσε να τον βοηθήσει.
Καθώς οι ώρες είχαν περάσει πια και τίποτα δεν φαινόταν να αλλάζει, η γνώμη που φαινόταν να επικρατεί ήταν πως έπρεπε να χρησιμοποιήσουν γερανό, για να βγάλουν το άτυχο ζώο από το βαθύ πηγάδι. Όμως, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ακριβό και ο αγρότης δεν το άντεχε οικονομικά. Τότε κάποιος τόλμησε να πει αυτό, που πολλοί ίσως και να είχαν σκεφτεί, αλλά κανένας δεν τολμούσε να ξεστομίσει.
Η μόνη λύση, ώστε να δώσουν και ένα τέλος στο μαρτύριο του ζώου, θα ήταν να γεμίζανε το πηγάδι με χώμα, δηλαδή να θάβανε το κακόμοιρο το γαϊδουράκι μας ζωντανό. Η λύση του γερανού ήταν υπερβολικά ακριβή.
Εκείνο κοιτούσε και ξανακοιτούσε προς τα επάνω, στο άνοιγμα τον πηγαδιού, περιμένοντας τη λύση και τη βοήθεια που θα το απελευθέρωνε από την αιχμαλωσία του, όμως με τίποτα δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που άρχισε σιγά σιγά να του συμβαίνει. Οι πρώτες φτυαριές χώμα είχαν αρχίσει να πέφτουν επάνω του κι εκείνο άρχισε να φωνάζει, προσπαθώντας ν’ αλλάξει, έστω και την τελευταία στιγμή, τη μοίρα του. Καθώς η τραγική διαδικασία συνεχιζόταν, οι φωνές του σταμάτησαν. Για λίγο η ατμόσφαιρα είχε παγώσει κι όλοι φαντάστηκαν πως το τέλος είχε έρθει.
Τότε ο ιδιοκτήτης του πλησίασε το πηγάδι και έγειρε το κεφάλι του στο άνοιγμα, να δει τι είχε συμβεί. Και τότε αυτό που είδε ήταν αδύνατον όχι μόνο να το φανταστεί, αλλά και να το πιστέψει. Το γαϊδουράκι μας όχι μόνο δεν είχε θαφτεί από το χώμα που έπεφτε επάνω του, αλλά αντίθετα, αυτό το χώμα το χρησιμοποιούσε, για να γλιτώσει.
Κάθε φτυαριά που έπεφτε επάνω του την τίναζε από την πλάτη του με όση δύναμη του είχε μείνει και καθώς αυτή γλίστραγε από την πλάτη του προς οποιαδήποτε κατεύθυνση έβρισκε κενό, το γαϊδουράκι μας πάταγε πάνω της και σιγά – σιγά ανέβαινε προς την επιφάνεια. Αργά αλλά αποτελεσματικά, κάθε φτυαριά το οδηγούσε προς την ελευθερία του και ενώ αρχικά κάθε τέτοια φτυαριά χώματος προετοίμαζε το τέλος της ζωής του, τελικά το οδηγούσε στη λύτρωσή του μέσα από τη δύναμη του μυαλού και της καρδιάς του.
* Αυτό σημαίνει ρεαλισμός. Αν τον ασπάζεστε… μπράβο σας ! Σημειώστε μόνο πως ο ρεαλισμός οδηγεί εξ ορισμού και ρεαλιστικά στην αποτυχία. Και πρόκειται για την πιο ύπουλη αποτυχία, καθώς είναι πάντα καλυμμένη με άπειρες στρώσεις ψευτοεπιτυχιών.
ΠΗΓΗ : Ιστορία από το βιβλίο “ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ” του ΝΙΚΟΥ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ
Σχόλιο : LECTURES BUREAU
EIKONA : Artist : LAURIE LEE
laurieleeart.com
