185. ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΝΟΣ
[185.1] ὁδοιπόροι θέρους ὥρᾳ περὶ μεσημβρίαν ὑπὸ καύματος τρυχόμενοι ὡς ἐθεάσαντο πλάτανον, ὑπὸ ταύτην καταντήσαντες καὶ ἐν τῇ σκιᾷ κατακλιθέντες ἀνεπαύοντο. ἀναβλέψαντες δὲ εἰς τὴν πλάτανον ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους· «ὡς ἀνωφελές τι ἄκαρπον τοῦτο τοῖς ἀνθρώποις τὸ δένδρον». ἡ δὲ ὑπολαβοῦσα ἔφη· «ὦ ἀχάριστοι, ἔτι τῆς ἐξ ἐμοῦ εὐεργεσίας ἀπολαύοντες ἀχρείαν με καὶ ἄκαρπον ἀποκαλεῖτε;»
οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι οὕτως ἀτυχεῖς εἰσι, ὡς καὶ εὐεργετοῦντες τοὺς πέλας ἐπὶ τῇ χρηστότητι ἀπιστεῖσθαι.
185. Οι διαβάτες και το πλατάνι
[185.1] Κάποτε ένα καλοκαίρι, μεσημεριάτικα, βρέθηκαν στον δρόμο κάτι διαβάτες που τους χτύπησε πολύ άσχημα η ζέστη. Πάνω στην ώρα, για καλή τους τύχη, πήρε το μάτι τους κάποιο πλατάνι. Αμέσως έτρεξαν από κάτω του και ξάπλωσαν στον ίσκιο του για να ξεκουραστούν. Καθώς λοιπόν κοίταζαν το πλατάνι από πάνω τους, έπιασαν να μιλάνε μεταξύ τους: «Τί άχρηστο που είναι τούτο το δέντρο για την ανθρωπότητα. Το είδατε ποτέ να δίνει καρπούς;». Όμως το πλατάνι τούς διέκοψε φωνάζοντας: «Βρε αχάριστα υποκείμενα, την ώρα που καρπωνόσαστε τα ευεργετήματά μου, έχετε το θράσος να με αποκαλείτε άχρηστο και άκαρπο;».
Έτσι συμβαίνει και με μερικούς ανθρώπους. Ακριβώς τέτοια ατυχία τούς δέρνει: Όσο και να ωφελούν τους άλλους, κανένας δεν εννοεί να πιστέψει στη χρησιμότητά τους.
