«Κανείς δεν τήν έζησε με τα χέρια, στις τσέπες»
Έχουμε μια εμμονή με την ευτυχία και την αγάπη. Να είμαστε ευτυχισμένοι, να αγαπηθούμε. Κάθε μέρα, σκεφτόμαστε και ποτίζουμε το μυαλό μας, με αυτές τις δύο έννοιες. Δεν σκεφτόμαστε όμως να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας, ούτε να τόν κατανοήσουμε βαθιά. Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αλλά σκεφτόμαστε μόνο πώς θα γίνουμε καλύτεροι εραστές.
Η ευτυχία περιμένουμε να έρθει μέσα από τον ακατέργαστο εαυτό μας, μέσα από σωρεία λαθών, που κουβαλάμε και εστιάζουμε μόνο σε έναν άνθρωπο, λες και θα μάς κάνει εκείνος ευτυχισμένους, παρόλο που εμείς δεν έχουμε κατανοήσει την έννοια «ευτυχία».
Η ευτυχία δεν πωλείται συσκευασμένη. Είναι μια έννοια, που μάς δίνεται μέσα από μικρά κομμάτια της ζωής, όχι απαραίτητα μεγάλα, δεν είναι μακροσκελής. Αποτελείται από στιγμές σαν παζλ. Ποτέ δεν θα βάλουμε με τη βία ένα κομμάτι, που δεν ταιριάζει δίπλα σε ένα άλλο, μόνο και μόνο για να πούμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Επίσης, εάν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους, δεν θα έλξουμε κάποιον να μάς αγαπήσει. Ή τέλος πάντων θα είναι ένας ψευδής συναγερμός.
Δεν μπορεί να έχουμε γύρω μας γκρεμισμένες σχέσεις, ατελείωτους καυγάδες, ανήμποροι να κάνουμε πίσω από εγωισμό, για να φτιάξουμε ένα τουλάχιστον από όλα, ανήμποροι να πούμε ένα συγγνώμη, αλλά να καιγόμαστε να ευτυχήσουμε.
Υπάρχουν και άνθρωποι, που πορεύονται με τον ανώτερο εαυτό τους, που παλεύουν να συγχωρέσουν, που ζητάνε να συγχωρεθούν, μήπως βρούνε μια στάλα ευτυχία.
Εσύ πώς περιμένεις να ευτυχήσεις, με τα χέρια στις τσέπες;